Kamuoyunun bir kısmı Nagehan Alçı’nın ani dönüşüyle pek fazla ilgilenince bu yazıyı yazmak vacip oldu.
Keçeci-zade İzzet Molla derki; “Devleti harap eden bilginlerin/aydınların dalkavukluğudur.”
Bir gün Sultan İbrahim, Sultan-zade Mehmet Paşa’ya; “Mehmet demiş, senden önceki sadrazamlar, bana bazen itiraz ederler, bu iş makul değil derlerdi. Senden hiç böyle bir itiraz işitmedim, sebebi nedir?”
Mehmet Paşa şu cevabı verir; “Siz yeryüzünün halifesi ve Allah'ın dünyada gölgesisiniz. Kalbinize sunuh eden şeyler ilham-ı rabbanidir. Sözle ve fiil ile sizden hata olmaz ki itiraza mahal ola. Görünüşte akla uygun değil gibi görünen işlerin altında bir hikmet vardır. O bize malum değildir.”
İşte Osmanlı İmparatorluğu böyleleri yüzünden battı. Sonra Türkiye Cumhuriyeti kuruldu.
Eskiden kalma alışkanlıklarla Atatürk döneminde de dalkavukluk yaşandı yaşanmasına ama O bunun farkında ve hep tedbirliydi.
Farkındaydı ki, bir gün etrafındakilere; “Söyleyin bakalım dedi, bu millet ben öldükten sonra hakkımda ne diyecek?”
Orada bulunanların “Paşam, halk sizi ‘dahi, kurtarıcı, büyük kahraman’ gibi sıfatlarla yad edecektir” demeleri üzerine Atatürk “Hayır, bilemediniz. Halk beni, etrafını dalkavuklar sarmasaydı bu memleket için çok şey yapacaktı, diye anacak” demişti.
Atatürk’ün ölümü, sağlığında dalkavukluk yapamayanlar için büyük bir fırsat oldu.
Ve Atatürk dalkavukluğu, özellikle tek parti döneminde Atatürk münafıklığı şekline bürünerek, sağlığında daha büyük işler yapmasına engel teşkil etmediyse de ardından her türlü atılımlarımızda fren vazifesi gördü maalesef…
Çok parti döneminde iktidar münafıklığına dönüştüyse de muhalefet ve askeri çevreler uzun süre elden bırakamadılar Atatürk münafıklığını…
Sonra referansı İslam olanlar geldi iktidara…
Putlar yıkıldı ama kendilerine ait olmayanlar…
Dalkavukluk yasaklandı ama kendilerine yapılmayanlar…
Allah’tan başkasına tapmak, tapınmak zinhar yasaklandı ama kendilerine yapılan tazim ve tapınmalar hariç… Münafıklığın önüne set çektiler ama kendi münafıklarını yarattılar.
Atatürk’e ‘Atam, sen kalk, ben yatam’ diyenle dalga geçildi ama ‘Reis/lider bizim için peygamber gibidir, yoluna ölürüz’ diyenler ödüllendirildi.
Lider/Reis’in açılışta kullandığı makas, makas-ı şerif ilan edilip müzeye kaldırıldı.
Hasılı, dalkavukluk iyidir, becerebilene… Her devirde geçer akçedir!
Lakin hiç de kolay değildir, maharet ister.
Efendinin ani dönüşlerine, tükürdüğünü yalayışlarına ha bire bahane bulacak, her davranışını bir keramete bağlayacak, yetmezmiş gibi de emrindekileri ikna edeceksin, vallahi zor…
Dolayısıyla bugün, ‘yahu bu yandaşlara ne oldu böyle, dönüşlerine yetişemez olduk, bak şimdi de Atatürkçü kesildiler’ diye şaşırmayın.
Bunların alayı patlıcanın değil, övmek zorunda oldukları kişinin dalkavuğudur çünkü.
Hatırlarsınız, padişah ‘Şu patlıcan musakkaya bir türlü doyamıyorum’ dese, veziri de fırlar;
‘Aman padişahım, siz söyleyince ağzımın suyu akıyor. Akşam olsa da yesek’ dermiş.
Bir gün niyeyse padişah, patlıcandan nefret etmiş.
Sofraya değil yemeği, salatası, turşusu, tatlısı ne varsa yasaklamış.
Padişah ‘şu patlıcan musakkanın neresini beğenirler de yerler, bir türlü anlamıyorum’ dediğinde, vezir başlamış ‘Aman padişahım, patlıcanın ekilmesini bile yasaklamak lazım’ diye patlıcanı kötülemeye…
Bundan rahatsız olan biri dayanamamış ve padişahın olmadığı ortamda sormuş;
‘Yahu! Sen bir zamanlar patlıcanı metheder ve adeta göklere çıkartırdın. Şimdi ise patlıcanı ve yemeklerini kötülüyorsun. Nasıl olur da bu kadar değişebilirsin hayret!’
El cevap; ‘Bunda anlaşılmayacak ne var? Ben patlıcanın değil, padişahın dalkavuğuyum…
Evet… Bunda anlaşılmayacak bir şey yok.
Neticede arkadaşlar patlıcanın değil, Reis’in/liderin dalkavuğu…
Dalkavukluk yapan için de yapılan içinde tehlikelidir ama…
İster peygamber ister halife, her insan nefis sahibidir ve özellikle konum ve unvan sahibi her nefsin en büyük düşmanı pohpohlanmaktır.
Firavun’u Firavun yapan nasıl ki çevresindekiler ise taban veya tebaa adı her neyse, pek çok önemli kişiliğin dünyevi imtihanını kaybetmesine ve helak olmasına sebep olabilir, olmuştur da…
Ama yaradılış gayesine vakıf, Yaradan karşısındaki aczinin farkında olanlar müstesna…
Buna en büyük örneklerden bir tanesi malumunuz Mevla’nın, alemleri, yüzü suyu hürmetine yarattığını beyan ettiği efendimiz, “karşımda titreme, ben kral değilim, Kureyşli kuru et yiyen bir kadının oğluyum ben” diyen peygamberimiz…
Bir başka örnek, kendisine ölümü ve acziyetini hatırlatması için parasıyla adam tutan, her gün aynanın karşısına geçip; “Dün bir hiçtin, bugün bir şeysin, yarın bir hiç olacaksın” diye nefsini bastıran Hz. Ömer…
Bir başka örnek de madem ki mevzuumuz siyaset, liderlik falan, o halde “Beni olağanüstü bir kişi olarak yorumlamayınız. Doğuşumdaki tek olağanüstülük Türk olarak dünyaya gelmemdir” diyen büyük önder Atatürk olsun.
Mevzu özellikle Atatürk ve Atatürk dönemi olunca, kişiye tapınma ve kişiyi putlaştırma noktasında olmadık yorumları yapan ve iftira atan ama konu kendi mabutları olunca, “O bizim mabudumuzdur! Onun için her gün 2 rekât şükür namazı kılınmalı, O’na dokunmak bile ibadettir, O ikinci peygamberdir, O Allah'ın tüm vasıflarını üstünde toplayan bir lider” ve benzeri sözleri söyleyen ve söyleyenleri alkışlayan, şimdi de ayakkabı yalama seviyesine gelen arkadaşlar;
Biraz insaflı olun.
Aklınızı başınıza alın, biraz kıyas, biraz muhasebe yapın.
Kendinizi de sevdiğinizi de ateşe atmayın.
