Tarımda ihanet Osmanlı son döneminde başladı…
Bir zamanlar Anadolu tahıl ambarıydı. Anadolu'nun bereketli toprakları çalışan, üreten köylüye karşı çok cömertti. Türkler bu topraklarda uzun bir süre kimseye muhtaç olmadan kendi kendini geçindirdi. Ancak zamanla her şey gibi toprak düzeni de bozuldu. Geniş araziler boş kaldı. Tanzimat'tan itibaren Batı'nın sanayi ürünleri gibi tarım ürünleri de Türkiye'yi istila etti. 19. yüzyılda Osmanlı buğday, pirinç ithal eden bir ülke haline geldi.
1878-1913 arasında Osmanlı, her yıl ortalama net 75 bin ton un, 65 bin ton pirinç ve 10 bin ton buğday ithal etti.
Bu ürünler için her yıl dışarıya net 2 milyon altın liraya yakın para ödedi. Bu ithal tarım ürünleri ancak büyük şehirlerin ihtiyacını karşılıyordu.
Aynı dönemde Anadolu köylüsü açlıktan ölüyordu. Örneğin 1873 yılında Ankara'nın Keskin kazasında yaşayan 52 bin kişinin 20 bini kıtlıktan ölmüş, 7 bini ise göç etmişti. 1911-1922 yılları arasındaki 11 yıllık sürekli savaş dönemi Türk tarımını tamamen bitirdi. Öyle ki, 1918 yılında İstanbul'da ekmek sıkıntısı baş gösterdi.
Sonra Cumhuriyet ilan edildi, malumunuz. Büyük Önder Atatürk, en önemli hamlelerini eğitim, sağlık, iktisat ve tarımda yaptı.
Cumhuriyet ilan edilirken Türkiye'de toplam nüfusun yüzde 82'si tarımla uğraşıyordu. Ancak tarım gelirleri çok azdı. Ekmeklik un bile dışarıdan alınıyordu. Çok az ziraat mühendisi vardı.
Sığır vebası hayvancılığı öldürmekteydi.
Doğu'da aşiret düzeni vardı: Köylü hem ağanın hem öşür ve hayvan vergilerinin hem de bu vergileri toplayan mültezimlerin baskısı altındaydı.
Atatürk, “Üreten köylü milletin efendisidir” ilkesiyle önce bir tarım devrimi yaptı.
Köy Kanunu çıkarıldı. Tarım Bakanlığı kuruldu. Aşar Vergisi kaldırıldı. Çiftçiye uygun kredi verildi. Köylüye tarım araç gereçleri, tohum, fidan ve ilaç dağıtıldı.
Ankara Yüksek Ziraat Enstitüsü başta olmak üzere ziraat okulları açıldı. Tohum Islah İstasyonları, Tarım Kredi Kooperatifleri, Toprak Mahsulleri Ofisi, Devlet Üretme Çiftlikleri, Örnek Köyler kuruldu.
Başarılı tarım politikaları sonunda Türkiye'de ekilen arazi sathı 1925'te 1.829.000 ton iken, 1938'de 6.802.000 tona yükseldi.
Atatürk döneminde, 1923-1929 arasında tarımsal üretimin yıllık büyüme hızı yüzde 8.9'u bularak yüzde 8.6'lık milli gelir büyüme hızını geçti.
1928'de toplam tütün üretiminin yüzde 70'i, fındık üretiminin yüzde 52'si ihracata ayrıldı. Türkiye, Almanya'ya arpa, İtalya'ya arpa ve yulaf, Almanya, Belçika, İtalya, İsviçre'ye de buğday ihraç etti.
1929 Dünya Ekonomik Buhranı ve 1939-1945 II. Dünya Savaşı Türk tarımına büyük darbe vurdu. Ancak Türk tarımını yıkan Amerikan emperyalizmi oldu. 1947'de Truman Doktrini, 1948'de Marshall Yardımı sadece sanayiyi değil tarımı da vurdu.
1950'de iktidara gelen Demokrat Parti liberal politikalar izledi. Türkiye, 1950-1953 arasında iyi hava şartları, tarım arazisinin genişletilmesi, Kore Savaşı vb etkilerle dünyanın sayılı tahıl ambarı ülkelerinden biri oldu. Ancak tarım arazilerinin genişlemesi durunca ve hava şartları kötüleşince tarım üretimi azaldı.
Ekonomik şartlar ağırlaşıp dış borçlar artınca DP 1954'te dış ticarette bazı kısıtlamalara gitti. İki yıl kadar önce “ABD yardımını çok iyi kullanan ülke” diye alkışlanan Türkiye, 1956'dan itibaren ABD'den tarımsal, hayvansal ürünler almak için çok ağır şartlarda anlaşmalar imzaladı.
Atatürk sonrasında, 1939-1969 arasında ABD ile Türkiye arasında 55 ikili anlaşma imzalandı. Bu 55 anlaşmadan bazıları tarımla ilgiliydi.
Eğitim, ekonomi, dış politika, tarım, sanayi hasılı devleti devlet yapan ve devleti ayakta tutan her ne varsa Demokrat Parti’nin iktidara gelişiyle birlikte mevta oldu.
Haydar Tunçkanat, İkili Anlaşmaların İç Yüzü adlı kitabında yazıyor;
“Kendi öz ürünümüz zeytinyağının sabun yapımında kullanılmasını bir kararname ile yasaklayarak onun yerine Amerika'dan satın alınan domuz karışımı don yağının kullanılması mecburiyetini getiren DP Hükümeti, Amerika'ya pazar olma uğruna Türk zeytinyağı üreticilerini de açlığa ve yoksulluğa mahkûm ediyordu.”
Atatürk'ten sonra Türkiye'yi yeniden bağımlı hale getiren bu “esaret anlaşmaları” hep halkın gözünden kaçırıldı.
Mesela Tarım Ürünleri Anlaşması (12 Kasım 1956)…
ABD, bu anlaşma ile kendi ihtiyaç fazlası buğday, arpa, mısır, dondurulmuş et, konserve sığır eti, don yağı ve soya yağı gibi tarımsal ve hayvansal ürünleri taşıma ücretiyle birlikte 46.3 milyon dolar karşılığında Türkiye'ye verecekti. (Resmi Gazete, No: 10228, 1959)
Bu anlaşmaya göre ABD, bu tarımsal ve hayvansal ürünleri aşağıdaki bağlayıcı şartlarla Türkiye'ye veriyordu:
1. Türkiye'ye satılan ABD tarım ürünleri, ABD'nin aynı mallarının alıcısı olan pazarlara ve ABD'nin düşman tanıdığı ülkelere satılmayacak ve yalnız Türkiye'nin iç tüketimi için kullanılacaktı.
2. Türkiye'de satılan malların dünya mahsul piyasa fiyatları üzerinde tesir yapmaması için dünya piyasası üzerinden fiyatı tespit edilecekti.
3. Türkiye'nin yetiştirdiği ve anlaşmada adı geçen veya benzeri mahsullerin Türkiye'den yapılacak ihracatı ABD tarafından kontrol edilecekti.
4. ABD tarım ürünleri Türk lirası ile satın alınacaktı. Türkiye Cumhuriyeti Merkez Bankası'na yatırılacak olan Türk liraları ABD Hükümeti tarafından kullanılacaktı.
5. Türkiye ve ABD, ABD tarım ürünlerinin Türkiye'deki piyasa taleplerini artırmak ve geliştirmek için devamlı gayret sarf edecekti.
Görüldüğü gibi ABD, “yardım” adı altında Türkiye'ye kendi ihtiyaç fazlası tarımsal ve hayvansal ürünleri satıyordu. ABD'nin ikinci sınıf tarım ürünlerine Türkiye milyonlarca dolar ödüyordu.
Oysaki ABD'nin Türkiye'ye satacağı tarım ürünlerinin aynılarını veya eş değerlerini Türkiye'de yetiştirmek mümkündü.
Ayrıca Türkiye'nin yetiştirip ihraç edeceği tarım ürünlerini ABD kontrol edecekti. Yani Türkiye, ABD'nin “üretmeyin” dediği ürünleri üretmeyecek, “satmayın” dediği ürünleri satmayacaktı.
Diyeceksiniz ki DP bu ihaneti nasıl yaptı?
Geçin maziyi, bugüne gelin. Maziyi geri getirme şansınız yok ama yarınları kontrol etme şansınız var.
Siz bugün yapılanları görün ve engelleyin yeter.
