Levent Eriş’i kaybettik…
Ölüm haberini gazetelerde okuyunca içim burkuldu.
Yıllardan beri belleğimde gölgeleşen yüzünü anımsadım; çoğunlukla gülmezdi; gerginliği yüzüne otururdu; ama içinde ne yaşadığını bilmek olanaksızdı; çünkü paylaşmazdı, şu ya da bu şekilde dostça yanaşana da tepki verirdi…
***
Haberciydi Levent.
2000’li yılların başında doğup büyüdüğü şehir her alanda başkalaşıyordu; itiraz seslerine yönelik rüzgarlar fırtınaya dönüşüyordu.
O günlerde kendini gösterdi, toplum yararına yönelik haberlerle ün yaptı.
Haksızlığın, yokluğun, vurgunun, çarpıklığın kara mizahını haberle yoğurmak kolay değildir; Levent’in yaptığı budur.
***
Dediğim gibi Levent Eriş çok gülmez ya da hiç gülmezdi; güler gibi yapardı.
Kendisini birkaç yıldır görmedim; ama, yüzü net bir fotoğraf gibi duruyor.
Bir insan yüzüydü bu; iyilikle doluydu yüreği, sanki tüm hırslardan arınmıştı.
Mesleksel konumunda kendini olduğundan daha aşağı bir yere yerleştirmiş gibiydi; bu geri çekiliş, onun özünden kaynaklanıyordu..
Mutluluk yalındı Leven Eriş için; bir fotoğraf makinesi, bir simit, bir çay, bir dost yeterdi.
Yerel medyanın kıvrım kıvrım yokuşunda her taşın altından çıkıp entrikaya katılan, emeğinden çok kulis fareliğiyle tutunan nice kişi vardır; Levent, bu havalara ayak uyduramadı.
Sanırım kişiliği ile yaşam gerçeği arasında kendini sıkışmış hissediyordu…
İç dünyasında bu çelişkiyi yaşıyordu…
***
İnsan, doğacak, yaşayacak, ölecek.
Geriye ne kalacak?
Kimi ağaç diker, kimi demir döver, kimi elbise diker, kimi bir şey yapmadan öteki dünyayı boylar…
Bizim Sakarya’da birlikte çalıştığımız günlerin birinde Levent’le konuşuyorduk; eliyle göğsünü tuttu:
- Şuramda ağrı var, dedi.
- Ama pöfür pöfür sigara içiyorsun?
- İçiyorum.
- İçme.
Usta haberci:
- S..tir et, dedi, ben ölünce bu şehir bir şey yitirmez. Bu şehrin kanını emen bir kelle alsaydım iş değişirdi.
- Sen, dedim, iyi bir habercisin, istediğin zaman toplum yararına haber üretiyorsun, dur bakalım daha kaç yaşındasın?.
***
Gerçekten yaşam süreci bir bilmece…
Çoğu zaman yaşaması gerekenler, elli yaşında pes ediyorlar da, toplum bakımından sakıncalı nice insan yaşıyor ha yaşıyor…
Levent Eriş 44 yaşında hayatına noktayı koydu.
2019 Şubat ayının 14’ncü gününde yüreğimize gömdük.
Ali Dilmen Camii’nden dönerken düşünüyorum, Levent Eriş’i yerel medyanın alın teri tarihinde anacağız…
